Een enorme flow van zinnen, woorden en teksten vullen mijn hoofd. De drang poëzie zichtbaar en beschikbaar te maken groeit. Activiteiten en deadlines volgen elkaar, sinds de aanstelling tot stadsdichter van Zaanstad, steeds sneller op. De samenwerking met collega-stadsdichter beïnvloedt mijn eigen werk. Je zou er een schrijversblok van kunnen krijgen! Dat was mijn grootste angst. Een schrijversblok. Het verliezen van het schrijfplezier als ik er professioneel mee aan de slag zou gaan.
Het gebeurt niet. Ook net niet, na het invullen van mijn eerste ondernemersbelastingaangifte. Dat is wel bijzonder, het saldo geeft geen enkele reden tot bazuingeschal of juichen. Wel inspiratie tot het schrijven van een blog. En dat is wat ik zocht, INSPIRATIE! Door alle opdrachten, activiteiten, straks de poëziecursus en deadlines blijf ik in een ‘creatieve stand’ staan. Korte verhalen, blogs, ideeën, persberichten, gedichten in opdracht vloeien zó uit de pen. Het lange verhaal over Frans dat boekformaat verdient, krijgt meer body. En dan de poëzie.
De poëzie is mijn pauze. Als ik alles loslaat, blijft de creativiteit stromen en schiet ik losse kreten willekeurig op papier. Dan fröbel en knutsel ik observaties, stukjes verhalen, verwerk ik indrukken en gevoelens tot schilderijtjes van woorden. Vertraag ik de tijd. Leeg ik het hoofd, het hart. Ga ik met fris elan door.
Nu de creativiteit stroomt, heb ik steeds meer pauze. Verfrissende POËZIEPAUZE!
De woorden heb je al.... 