Zo. Nieuw seizoen, nieuwe kansen. Al een aantal weken bereid ik me voor op cursussen en workshops die gaan komen; ruimtes huren, contacten leggen, contracten opmaken, heel veel lezen, lesplannen maken, opdrachten bedenken en uitproberen. Nu de PR nog.
Daar zag ik tegenop. Niet omdat het veel werk is. Het hoort er nou eenmaal bij en bovendien is het leuk. Ik houd van social media, het ‘gepiel’ op mijn website en de vrolijke open dagen bij de cultuurinstellingen. Ik was niet zo gemotiveerd na de donderpreek van Mark vorige week. Corona gooide het afgelopen jaar al veel roet in mijn eten, het zal toch niet weer gaan gebeuren? Heeft PR zin? En als het voldoende aanmeldingen oplevert, gaan de lessen dan wel door?
Van een aantal cursussen weet ik dat ze al gevuld zijn. Misschien moet ik daar tevreden mee zijn, dacht ik. Totdat ik via de mail een nieuwe aanmelding kreeg. Nog vóór ik de PR echt had losgelaten.
‘Ik hoop echt dat de cursus doorgaat,’ schreef de aanmelder. Mijn hart maakte een sprongetje en mijn schrijfjuffenbloed begon sneller te stromen. ‘Ik ook,’ antwoordde ik en veegde Mark en corona van mijn schrijftafel met een oude bezem – mijn enthousiasme voor dit schrijfdocentschap!
Deze website moet op orde, de persberichten kunnen klaargemaakt, de presentaties voorbereid. Coronamaatregelen of niet, aanpassingen van lessen en leslokalen of niet: wie schrijft, die blijft en kan gewoon doorgaan!
Jij ook! Zie ik je bij één van de cursussen?
De woorden heb je al.... 